Journey to the Savage Planet - Review

Οι “Metroidvania” κυκλοφορίες είναι όλο και συχνότερες στις μέρες μας, ωστόσο οι περισσότερες εξ' αυτών αντλούν την έμπνευσή τους από το Castlevania: Symphony of the Night και τους απογόνους του. Το Journey to the Savage Planet αντίθετα, δείχνει να έχει επηρεαστεί περισσότερο από τη σειρά Metroid και κυρίως από το Metroid Prime. Ο άμεσος παραλληλισμός με το Metroid Prime είναι ευχή και κατάρα μαζί, καθώς η νεοσύστατη Typhoon Studios θα πρέπει να αποδείξει ότι το παρθενικό της εγχείρημα αξίζει να σταθεί πλάι σε ένα από τα πιο θρυλικά video games όλων των εποχών.

Το βάρος αυτό θα ήταν δυσβάσταχτο για μια... πρωτάρα εταιρεία, ωστόσο η Typhoon Studios απαρτίζεται από μπαρουτοκαπνισμένους developers με θητεία στις Electronic Arts, Ubisoft και WB Games Montreal. Αξίζει δε να σημειωθεί, ότι η καναδική εταιρεία πρόσφατα εξαγοράστηκε από την Google και πλέον εργάζεται πάνω στην πλατφόρμα Stadia. Παρά το γεγονός αυτό, πριν από μερικές εβδομάδες μας πρόσφερε ένα νέο δωρεάν update για το Journey to the Savage Planet, το οποίο πρόσθεσε το Old Game Minus mode. Πάμε όμως να δούμε αναλυτικότερα τι έχει να προσφέρει η παρθενική δημιουργία της Typhoon Studios και για ποιον λόγο αξίζει να ασχοληθείτε μαζί της.

Στο εν λόγω Metroidvania αναλαμβάνετε τον ρόλο ενός υπαλλήλου της Kindred Aerospace και καλείστε να εξερευνήσετε τον αχαρτογράφητο πλανήτη ARY-26, ώστε να διαπιστώσετε αν μπορεί να αποικηθεί στο μέλλον από το ανθρώπινο γένος. Θα περίμενε κανείς ότι η εταιρεία θα σας είχε εφοδιάσει καταλλήλως για μια τόσο σημαντική αποστολή, αλλά στην πραγματικότητα τα εφόδιά σας είναι μηδαμινά. Σαν να μην έφτανε αυτό, το σκάφος σας υπέστη ζημιές κατά την προσγείωση στον πλανήτη και επιπλέον δεν έχετε καύσιμα για να επιστρέψετε πίσω στη Γη. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα με άλλα λόγια.

Δεν μας προκαλεί εντύπωση που η Kindred Aerospace είναι η “4th Best Interstellar Exploration Company”, καθώς είμαστε σίγουροι ότι οι πρώτες τρεις εταιρείες θα φρόντιζαν να παρέχουν στους εξερευνητές τους τα απαιτούμενα εφόδια για μια τόσο βαρυσήμαντη αποστολή, από την οποία μεταξύ άλλων εξαρτάται και η βιωσιμότητα του ανθρώπινου γένους. Για να μην είμαστε και αχάριστοι βέβαια, το σκάφος σας είναι εξοπλισμένο με έναν 3D printer τελευταίας τεχνολογίας, ο οποίος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κάνετε craft ένα πιστόλι και κάποια upgrades. Επίσης, έχετε άφθονα αποθέματα από μια ουσία που ονομάζεται Grob. H μωβ αυτή “βιοχλαπάτσα” μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να τραφείτε ή ως δόλωμα για να προσελκύσετε την εξωγήινη πανίδα του ARY-26.

Το χιουμοριστικό ύφος του Journey to the Savage Planet αποτυπώνεται γλαφυρά μέσα από μια σειρά full motion video, στα οποία βλέπουμε τον πρόεδρο της Kindred Aerospace να προσπαθεί να σας εμψυχώσει. Πέρα από αυτά τα βίντεο που σχετίζονται μέχρις ενός σημείου με την εξέλιξη της πλοκής, θα έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε και διάφορες σατιρικές διαφημίσεις. Μία εξ' αυτών σατιρίζει τα mobile ΜΟΒΑ και το μοντέλο των μικροπληρωμών τους, ενώ μια άλλη σατιρίζει τις... ροζ τηλεφωνικές γραμμές. Το ανάλαφρο γενικώς κλίμα συμπληρώνεται αρμονικά από την εικαστική προσέγγιση που ακολούθησε η Typhoon Studios. O ARY-26 είναι ένας πανέμορφος πλανήτης με μια εξίσου τρισχαριτωμένη πανίδα. Τα pufferbirds που αποτελούν την βασική κατηγορία εχθρών μοιάζουν με ευτραφή κοτόπουλα και είναι τόσο... γλυκούτσικα και χαριτωμένα που ειλικρινά νιώθαμε άσχημα κάθε φορά που έπρεπε να τα κλωτσήσουμε, να τα χαστουκίσουμε ή να τα πυροβολήσουμε με το πιστόλι μας.

Το Journey to the Savage Planet όχι μόνο είναι ένα γνήσιο Metroidvania, αλλά παράλληλα ασπάζεται όλα τα βασικά χαρακτηριστικά του genre. Κοινώς το Action-Adventure ύφος του μπολιάζεται με αρκετά platfrorming και RPG στοιχεία, ενώ όπως συνηθίζουμε να βλέπουμε στις δημιουργίες αυτού του είδους, η πρόοδός σας εξαρτάται άμεσα από τον εξοπλισμό που έχετε στη διάθεσή σας. Παραδείγματος χάριν, για να πηδήξετε σε μεγάλες αποστάσεις θα χρειαστεί πρωτίστως να αναβαθμίσετε το jetpack σας, ενώ αν θέλετε να σκαρφαλώσετε θα πρέπει να βρείτε το Proton Tether, το οποίο λειτουργεί ως grappling hook. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο κόσμος του παιχνιδιού χωρίζεται πρακτικά σε τέσσερις ξεχωριστές περιοχές. Στην πρώτη περιοχή δεν υπάρχει τόσο μεγάλο verticality, στις υπόλοιπες όμως θα βρείτε τον εαυτό σας να “χοροπηδά” από πλατφόρμα σε πλατφόρμα σκαρφαλώνοντας όλο και ψηλότερα. Με άλλα λόγια, εάν πάσχετε από υψηφοβία καλό θα είναι αποφύγετε το Journey to the Savage Planet...

Η οπτική πρώτου προσώπου δεν θα λέγαμε ότι συνδυάζεται τόσο καλά με το platforming, οπότε μέχρι να αποκτήσετε πρόσβαση στο Proton Tether είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα πέσετε αρκετές φορές από μεγάλο ύψος επειδή δεν υπολογίσατε καλά το άλμα σας. Σε μερικές δε κρυφές περιοχές απαιτούνται ακραίοι και ακριβείς ελιγμοί, οι οποίοι δεν “υποστηρίζονται” καταλλήλως από το μοντέλο χειρισμού. Ευτυχώς τα περιστατικά αυτά είναι μεμονωμένα, οπότε θα συγχωρήσουμε το Journey to the Savage Planet για την αγανάκτηση που μας προκάλεσε.

Αυτό που δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε είναι το ρηχό σύστημα μάχης, το οποίο και μετατρέπει κάθε αναμέτρηση στον ARY-26 σε μια βαρετή και επαναλαμβανόμενη διαδικασία. Από τη μια πλευρά έχετε μόλις ένα όπλο στη διάθεσή σας και αφετέρου τα upgrades του δεν έχουν κάποια ουσιαστική χρήση. Λόγου χάρη, το charged shot, το οποίο στη συνέχεια μπορεί να αναβαθμιστεί σε bounce shot, θεωρητικά προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά, όμως για να το χρησιμοποιήσετε θα πρέπει κάθε φορά να φέρετε εις πέρας ένα quick-time event. Φανταστείτε κάτι σαν το active reload της σειράς Gears of War. Εάν πατήσετε σε λάθος στιγμή το κουμπί, τότε θα πρέπει να περιμένετε 10 δευτερόλεπτα μέχρι να μπορέσετε ξανά να επιχειρήσετε ένα charged shot. Για το δε bounce shot, θα πρέπει πρώτα να κάνετε charge και μετά να πετύχετε και το δεύτερο quick-time event... Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Ο μόνος λόγος για τον οποίο μπήκαμε μία και μοναδική φορά σε αυτή την διαδικασία ήταν για να πάρουμε το σχετικό trophy.

To δεύτερο στοιχείο που μας “κούρασε” είναι ότι οι περισσότεροι εχθροί που θα συναντήσετε από τα μισά και μετά του παιχνιδιού θα πρέπει να εξολοθρευτούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Παραδείγματος χάριν, στην περίπτωση των pikemanders θα πρέπει να αποφύγετε την αρχική τους επίθεση και μετά να πυροβολήσετε συγκεκριμένα σημεία του σώματός τους. Οι πιο εξελιγμένοι εχθροί έχουν συνήθως κάποια προστασία σε αυτά τα μέρη, την οποία και θα πρέπει να σπάσετε χρησιμοποιώντας εκρηκτικές βόμβες ή βόμβες οξέως. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και στην περίπτωση των boss fights, τα οποία αντί να προσφέρουν επικές αναμετρήσεις, σας αναγκάζουν να αναλωθείτε σε μια συγκεκριμένη τακτική.

Στο κομμάτι του exploration αντίθετα, το Journey to the Savage Planet προσπαθεί να ξυπνήσει την εφευρετικότητά σας. Για παράδειγμα, υπάρχουν εχθροί που θα πρέπει να δελεαστούν για να βγουν από την κρυψώνα τους ή σε άλλες περιπτώσεις θα χρειαστεί να ταΐσετε σαρκοβόρα φυτά με τα pufferbirds που αναφέραμε παραπάνω. Γενικώς ευχαριστηθήκαμε και με το παραπάνω τις 15 περίπου ώρες που αφιερώσαμε μέχρι να πετύχουμε το 100% completion, αλλά αυτό που μας κράτησε δεν ήταν σε καμία περίπτωση το gunplay. H ηδονή που νιώσαμε όταν βρήκαμε τον δρόμο για την τελευταία περιοχή που έμενε ανεξερεύνητη ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή που νιώσαμε όταν “ρίξαμε” το τελικό boss.

Εάν εξαιρέσουμε κάποια απαιτητικά platforming σημεία, ο βαθμός πρόκλησης χαρακτηρίζεται σχετικά χαμηλός, ωστόσο το ελάττωμα αυτό μετριάζεται με την προσθήκη του Old Game Minus mode. Σε αυτό έχετε μόλις τρεις ζωές για να φέρετε εις πέρας την αποστολή σας, οπότε το έργο σας είναι πολύ πιο δύσκολο. Κλείνοντας, να επισημάνουμε ότι το Journey to the Savage Planet υποστηρίζει και online co-op, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει matchmaking και ως εκ τούτου δεν μπορέσαμε να το δοκιμάσουμε.

Το review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PS4, η οποία μας παραχωρήθηκε από την IGE.