instrui

From Latin īnstruō. Cognate of English instruct.

• IPA^(key): [insˈtrui]

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ui
• Hyphenation: ins‧tru‧i

instrui (present instruas, past instruis, future instruos, conditional instruus, volitive instruu)

1. (transitive) to inform, instruct, teach, train
   • 1907, L. L. Zamenhof, El la Biblio, PSALMO XXVII.‎^[1]:

     Instruu al mi, Dio, Vian vojon kaj konduku min sur ĝusta irejo, spite miajn malamikojn.

     Teach me thy way, O Lord, and lead me in a plain path, because of mine enemies.

Conjugation of instrui present past future singular plural singular plural singular plural tense instruas instruis instruos active participle instruanta instruantaj instruinta instruintaj instruonta instruontaj acc. instruantan instruantajn instruintan instruintajn instruontan instruontajn passive participle instruata instruataj instruita instruitaj instruota instruotaj acc. instruatan instruatajn instruitan instruitajn instruotan instruotajn nominal active participle instruanto instruantoj instruinto instruintoj instruonto instruontoj acc. instruanton instruantojn instruinton instruintojn instruonton instruontojn nominal passive participle instruato instruatoj instruito instruitoj instruoto instruotoj acc. instruaton instruatojn instruiton instruitojn instruoton instruotojn adverbial active participle instruante instruinte instruonte adverbial passive participle instruate instruite instruote infinitive instrui imperative instruu conditional instruus

īnstruī

1. present passive infinitive of īnstruō

• instrui in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)

instrui

1. inflection of instruir:
   1. third-person singular present indicative
   2. second-person singular imperative

Borrowed from French instruire, from Latin instruere.

a instrui (third-person singular present instruiește, past participle instruit) 4th conj.

1. to instruct