The Exorcism - Review

Ο Anthony Miller είναι ένας ξεπεσμένος ηθοποιός του οποίου η ζωή καταστράφηκε από τον ναρκωτικά και το αλκοόλ. Καθαρός πλέον, ο Anthony προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την κόρη του, να διαχειριστεί τα τραύματά του, να συγχωρέσει τον εαυτό του για τις αμαρτίες του και να σταθεί ξανά στα πόδια του. Όταν παρουσιάζεται λοιπόν μια απρόσμενη ευκαιρία για τον ρόλο ενός ιερέα, σε μια καινούρια ταινία τρόμου, ο Anthony δέχεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Η πίεση που θα δεχτεί όμως για τις ανάγκες του ρόλου θα είναι έντονη ενώ περίεργα φαινόμενα θα αρχίσουν να συμβαίνουν στο πλατό. Σύντομα η συμπεριφορά του Anthony θα αλλάξει και όλοι γύρω του θα αρχίσουν να αναρωτιούνται αν ξανακύλησε στις ουσίες ή αν κάτι σατανικό κρύβεται πίσω από όλα.

Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Joshua John Miller, o Russel Crowe πρωταγωνιστεί σε μια ιστορία δαιμονικής κατοχής και έρχεται αντιμέτωπος με σατανικές δυνάμεις που θα εκμεταλλευτούν το σκοτεινό παρελθόν του για να καταναλώσουν σιγά σιγά τη βασανισμένη του ψυχή. Όχι δεν μιλάμε για το “The Pope’s Exorcist” ούτε για κάποιο sequel του αν και δεν θα σας αδικούσαμε αν μπερδευτήκατε για μια στιγμή. Στο “The Exorcism” ο Crowe φοράει ξανά τα ράσα, μόλις έναν χρόνο μετά την ενσάρκωση του Πάτερ Gabriele Amorth, μόνο που αυτή τη φορά ο χαρακτήρας του δεν είναι πραγματικός ιερέας και εξορκιστής. Είναι ένας ηθοποιός που υποδύεται τον ιερέα προσπαθώντας απεγνωσμένα να αποκαταστήσει τις ισορροπίες στη διαλυμένη του ζωή… και μάλλον μπαίνει λίγο παραπάνω στο πετσί του ρόλου, βιώνοντας μια πέρα για πέρα αληθινή περιπέτεια τρόμου που θα τεστάρει τις αντοχές του. Αντλώντας έμπνευση από πραγματικά ανεξήγητα γεγονότα που συνέβησαν στα πλατό ταινιών τρόμου όπως το “The Exorcist”, το “The Exorcism” αποτίνει φόρο τιμής στις πιο θρυλικές horror παραγωγές, με μια meta ιστορία που κάνει αναφορές και διακριτικούς σχολιασμούς στις συμβάσεις του είδους. Κατά ειρωνικό τρόπο βέβαια, η ταινία καταλήγει ένοχη για την ενσωμάτωση των ίδιων κλισέ που αναγνωρίζει και το θέαμα που προσφέρει δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα προβλέψιμο και αθεράπευτα κοινότοπο B-Movie.

Παρά την ξεκούραστη διάρκειά του, το “The Exorcism” δεν καταφέρνει ποτέ να πιάσει καλούς ρυθμούς και εξελίσσεται τόσο αργά και υποτονικά που δεν μπορούμε παρά να βαρεθούμε πριν καν φτάσουμε στον δαιμονισμό του Anthony. Όταν δε, οι σατανικές δυνάμεις κάνουν πια αισθητή την παρουσία τους πέραν πάσης αμφιβολίας η ταινία στην προσπάθεια της να χτίσει ένταση ξεχνάει να ανεβάσει τους τόνους και να αυξήσει τη δράση αδειάζοντάς μας με μια ανιαρή και αντικλιμακτική τρίτη πράξη, ανίκανη να χαρίσει τη φρίκη και την αγωνία που αναμέναμε. Πρόχειρα jumpscares που προδίδονται από τη μουσική επένδυση και καταστρέφονται από τον φωτισμό, αποδεικνύονται πλήρως αναποτελεσματικά και εν τέλει αχρείαστα χάνοντας με ξεκαρδιστική συνέπεια τον στόχο τους.

Αν υπάρχει κάποιο σημείο ενδιαφέροντος μέσα στην ταινία αυτό είναι ο πρωταγωνιστής και τα τραύματα του που μαρτυρούν την πιο ανθρώπινη και προσιτή πλευρά της ιστορίας. Ο Anthony είναι αναμφίβολα ένας δουλεμένος χαρακτήρας με πολλά σημάδια που σιγά σιγά εξερευνάμε αν και ο χρόνος αποδεικνύεται εχθρός αναγκάζοντας αρκετές πτυχές να φανερωθούν με exposition ή άψυχες παρελθοντικές αναδρομές. Η άκρως ειλικρινής και προσγειωμένη ερμηνεία του Craw είναι ότι πρέπει για τον ρόλο, δίνοντας μας μια φιγούρα με την οποία μπορούμε να ταυτιστούμε καθώς τη βλέπουμε να παλεύει με τους μεταφορικούς και κυριολεκτικούς της δαίμονες. Η Ryan Simpkins από την άλλη στον ρόλο της ατίθασης κόρης του Lee δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στα ζητούμενα με την ίδια άνεση, ούσα πολύ πιο επιτηδευμένη και άβολη στην δική της ενσάρκωση.