Shang-Chi Movie - Review

Μετά τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, ο Shang-Chi (Simu Liu) υιοθετεί το όνομα Shaun και δημιουργεί μια νέα ζωή στο Σαν Φρανσίσκο, όπου δουλεύει ως παρκαδόρος μαζί με την φίλη του Katy (Awkwafina). Ο πατέρας του, αρχηγός της εγκληματικής οργάνωσης Ten Rings, o Xu Wenwu (Tony Leung), θα τον βρει μετά από δέκα χρόνια και θα ζητήσει τη βοήθειά του για να ανακαλύψει το χαμένο μαγικό χωριό Ta Lo. O Shiang-Chi τότε θα έρθει αντιμέτωπος με το οικογενειακό παρελθόν του, ενώ μια πανάρχαια απειλή θα βάλει τον κόσμο σε κίνδυνο.

Ακριβώς όπως και ο πρωταγωνιστής του, το “Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings” φαίνεται να είναι, κατά κάποιο τρόπο, διχασμένο. Εν μέρει ακολουθεί αρκετά πιστά την φόρμουλα μιας ταινίας σούπερ ηρώων με τις πιασάρικες εισαγωγές στους χαρακτήρες και τους κακούς, τις απαραίτητες σκηνές δράσης, λίγο exposition για να μπούμε ως θεατές στην ιστορία και μια μεγάλη τελική μάχη – στοιχεία που εδώ προφανώς η Marvel αναδεικνύει με το χαρακτηριστικό χιούμορ και το ανάλαφρο στυλ της. Από την άλλη όμως, η ταινία κάνει και μια αρκετά βαθιά κατάδυση στους θρύλους, τα πλάσματα και τη μαγεία της Κινεζικής μυθολογίας που φέρνει μία όμορφη, μαγευτική τρίτη πράξη, η οποία βέβαια βασίζεται λίγο πολύ σε CGI. Αξίζει να αναφερθεί ότι η τοποθεσία φαίνεται ξεκάθαρα ψεύτικη, αλλά τα θρυλικά πλάσματα είναι καλοδουλεμένα με πανέμορφο σχεδιασμό. Το σενάριο των Dave Callaham, Andrew Lanham και Destin Daniel Cretton, μαζί με τη σκηνοθεσία του τελευταίου, κάνουν πολύ καλή δουλειά στο να συνδέσουν αυτούς τους δύο πόλους σε ένα συνεκτικό αποτέλεσμα, αλλά τελικά κανένας από τους δύο δεν παίρνει το αναγκαίο βάρος ώστε να εμβαθύνει στις απαραίτητες πτυχές του.

Αυτό ισχύει ιδιαιτερα για το πρώτο από τα δύο αυτά κομμάτια, το οποίο εστιάζει στην ιστορία του Shang-Chi. Ο πρωταγωνιστής βιώνει κι αυτός τη σύγκρουση ανάμεσα σε αυτά τα στοιχεία ως ένας μετανάστης, που προσπαθεί να χτίσει μία νέα ζωή σε έναν ξένο τόπο και ως ένας εκπαιδευμένος πολεμιστής, που δεν μπορεί να ξεφύγει από την κληρονομιά του. Το πρόβλημα είναι πως αυτή η διαμάχη λύνεται αρκετά νωρίς καθώς η επιλογή του είναι πασιφανής και αφήνει ένα μεγάλο κενό στην ιστορία προέλευσης του ήρωα, ο οποίος γνωρίζει ήδη τον εαυτό του, αλλά εμείς δεν έχουμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε όσο θα θέλαμε. Ο χαρακτήρας έχει κάποιες στιγμές μαζί με την Katy και τον Wenwu, όπου αφήνει την προσωπικότητά του να βγει παραέξω –και ο Simu Liu τον ενσαρκώνει πολύ σωστά–, αλλά είναι λιγοστές και μας αφήνουν διψώντας για κάτι παραπάνω.

Παρ’όλα αυτά, όσο ο Shang-Chi χάνεται μέσα στην αφήγηση, τόσο πιο πολύ έρχεται στην επιφάνεια ο πατέρας του. Ο Wenwu, γνωστός μέχρι τώρα ως Mandarin, είναι ένας πολεμιστής χιλίων χρονών που έχτισε με κόπο τον στρατό του και σχεδόν τον παράτησε όταν βρήκε την αγάπη. Με καταπληκτική δουλειά από τον Tony Leung, πρόκειται για τον πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα της ταινίας (σε σημεία θα μπορούσαμε να πούμε πως στην πραγματικότητα αυτός είναι ο πρωταγωνιστής) και έναν από τους πιο πολυδιάστατους και ηθικά γκρι κακούς της Marvel, αφού βλέπουμε όλες τις λανθασμένες επιλογές που κάνει, αλλά ταυτόχρονα τις καταλαβαίνουμε και τις δικαιολογούμε πλήρως εξαιτίας όσων έχει περάσει ακόμα κι αν η εξέλιξή του πέφτει σε κάποια κλισέ.

Φυσικά, όντας ο Master του Kung Fu, η ταινία του Shang-Chi θα ήταν ελλιπής χωρίς τις κλασικές μάχες πολεμικών τεχνών. Σε αυτόν τον τομέα, το “Legend of the Ten Rings” δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες wuxia ταινίες με εξαιρετικές χορογραφίες, που αναδεικνύουν τα ταλέντα των ηθοποιών με διάφορα στυλ μάχης και δίνουν ένα συγκλονιστικό υπερθέαμα σωματικών υπερδυνάμεων. Την ίδια στιγμή, κάθε μάχη μας λέει μια δική της αυτοτελή ιστορία με αρχή, μέση και τέλος που ενσωματώνεται μέσα στη χορογραφία και την εξέλιξη της μάχης, ενώ προωθεί και την ευρύτερη πλοκή. Ο Cretton όμως δεν έχει καταφέρει να αποτυπώσει τέλεια αυτές τις μάχες καθώς σε μερικά σημεία χάνουμε την δράση και κάποια πλάνα αφαιρούν λίγο από την δύναμη, την ενέργεια αλλά και τα συναισθήματα των χορογραφιών ακριβώς στην προσπάθειά τους να τα αναδείξουν.