Horizon: An American Saga - Chapter 1 - Review

Φέτος το καλοκαίρι, ο Kevin Costner μας παρουσιάζει τα δύο πρώτα κεφάλαια μιας επικής κινηματογραφικής σειράς western που εξερευνά τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο. Όντας στα σκαριά από το μακρινό 1988, το “Horizon” είναι ένα μεγαλεπήβολο project, σε παραγωγή σκηνοθεσία και σενάριο του Costner, χωρισμένο σε τέσσερα μέρη, που περιηγείται σε μια δεκαπενταετία αμερικάνικης Ιστορίας. Το τρίωρο “Chapter 1” διαδραματίζεται λίγο πριν την έναρξη του εμφυλίου, περιλαμβάνοντας τρεις φαινομενικά ασύνδετες υποπλοκές. Η πρώτη στάση γίνεται στον επώνυμο αμερικάνικο οικισμό όπου βλέπουμε τους κατοίκους του να καταδιώκονται από μια αδίστακτη φυλή Apache που προσπαθεί να ανακτήσει τη γη και την ελευθερία της · εν συνέχεια προχωράμε σε μια πόλη της Montana όπου δύο αδέρφια αναζητούν την ερωμένη και το νόθο παιδί του πατέρα τους και τέλος γνωρίζουμε μια ομάδα ταξιδιωτών που κατευθύνονται στο Horizon ελπίζοντας να συναντήσουν σε ένα πιο αισιόδοξο αύριο. Το "Chapter 2" που θα συνεχίσει το στόρι αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στον Αύγουστο του φετινού έτους.

Ένα φιλόδοξο franchise δια χειρός Kevin Costner μόλις έκανε το ντεμπούτο του, φέρνοντας μια νότα παλιού σινεμά στο σύγχρονο κινηματογραφικό ρεπερτόριο. Με αισθητική και διαλόγους που θα θυμίσουν κάτι από τα western και τα ιστορικά δράματα του προηγούμενου αιώνα, ο Costner προσπαθεί να τιμήσει και να αναδείξει την Ιστορία του τόπου του, με ένα από τα πιο φιλόδοξα έργα της σκηνοθετικής και συγγραφικής καριέρας του, ταξιδεύοντας για μια ακόμα φορά στην περίοδο του “Dances With Wolves”, του σπουδαιότερου και πιο βραβευμένου επιτεύγματος της καριέρας του. Δυστυχώς, τα νέα δεν είναι τόσο ευχάριστα για τη νέα του δημιουργία, με το πατριωτικό του φρόνιμα να μπαίνει μπροστά από την αντικειμενικότητα των γεγονότων και να οδηγεί σε μια μονόπλευρη απεικόνιση της προεμφυλιακής περιόδου, αναδεικνύοντας τους Ιθαγενείς ως τους μεγάλους κακούς της υπόθεσης, τουλάχιστον για την ώρα. Γνωρίζοντας τον Costner μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε ότι οι Apache θα αποκτήσουν το βήμα που χρειάζονται για να βγουν από τη σκοτεινή πλευρά της ιστορίας όμως αν πάρουμε την ταινία ως αυτόνομη οντότητα και κρίνοντας μόνο από αυτά που βλέπουμε δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και να δικαιολογήσουμε τον αθέμιτα φιλοαμερικανικό χαρακτήρα της. Και αυτό φυσικά είναι μόνο η αρχή μιας ατελείωτης λίστας προβλημάτων που οδηγεί στην απόλυτη αποτυχία την αφετηρία της νεοσύστατης σειράς, κάνοντας μας να αντιμετωπίζουμε με περίσσεια επιφύλαξη τις προθήκες που έχουν ήδη προγραμματιστεί.

Σαν να μην έφτανε η τρομακτικότατη τρίωρη διάρκειά του, το “Horizon: Chapter 1” είναι υπερβολικά εισαγωγικό και δεν κάνει τίποτα για να γεμίσει και να αξιοποιήσει ουσιαστικά τα 181 λεπτά του. Οι χαρακτήρες και τα storylines που παρουσιάζει είναι εντελώς ασύνδετα μεταξύ τους και η ιστορία καταλήγει αφηρημένη, χωρίς ρυθμό, σκοπό ή νόημα ενώ η διασπασμένη αφήγηση φθείρει αισθητά τόσο τη ροή όσο και τη συνοχή του έργου. Για να καταλάβετε καλύτερα το πόσο άτακτα και αργά κινείται η ιστορία αρκεί να αναφέρουμε ότι ο Kevin Costner, ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές κάνει την πρώτη του εμφάνιση μετά τη μία ώρα ενώ το τρίτο αφηγηματικό μέτωπο που επικεντρώνεται στην προαναφερθείσα ομάδα ταξιδιωτών ανοίγει αφού έχουν ήδη ολοκληρωθεί τα δύο τρίτα της ταινίας. Σε όλο αυτό τον χρόνο που αφιερώνεται για τις συστάσεις των κεντρικών ηρώων και του υποβάθρου τους, δεν νιώθουμε ότι γνωρίζουμε πραγματικά τα εμπλεκόμενα πρόσωπα αφού οι διάλογοι κάνουν κύκλους γύρω από άσχετα θέματα, περιλαμβάνοντας σπανίως κάτι ουσιαστικό για την κατανόηση της πλοκής. Φτάνοντας στο τέλος, η σύγχυση επισκιάζει το οποιοδήποτε ενδιαφέρον μπορεί να είχαμε αναπτύξει και το αντικλιμακτικό φινάλε αποδεικνύεται εντελώς ανίκανο να δημιουργήσει αγωνία ή έστω περιέργεια για το δεύτερο κεφάλαιο της σειράς, όσο και αν προσπαθεί να μας προϊδεάσει για τις επερχόμενες εξελίξεις.

Το μόνο που αξίζει εδώ είναι το επιβλητικό western σκηνικό που καταφέρνει πραγματικά να μας μεταφέρει στην άγρια δύση του 1860, δημιουργώντας μια εμβυθιστική ατμόσφαιρα που, δυστυχώς, χωρίς τη βοήθεια του σεναρίου δεν μπορεί να κάνει και πολλά πέρα από το να γοητεύσει περιστασιακά τις αισθήσεις μας. Η σκηνοθεσία του Costner, παλιακή και ανέμπνευστη έρχεται και κουμπώνει με το ανιαρό σενάριο, γεννώντας ένα επιεικώς επώδυνο θέαμα που δεν καταφέρνει σε καμία περίπτωση να αφήσει το στίγμα που φιλοδοξούσε στο καλοκαίρι μας.