Fallout - Review

Σας έχει τύχει ποτέ να τελειώσετε μια σειρά και να μη βρίσκετε τα λόγια να περιγράψετε πόσο καλή είναι; Να νιώθετε ανατριχίλα κάθε φορά που αναφέρεστε σε αυτή; Στον κόσμο της μαζικής κατανάλωσης περιεχομένου, αυτά τα συναισθήματα μπορούν να χαρακτηριστούν και ως κατόρθωμα. Και το Fallout του Amazon έκανε διπλό κατόρθωμα, γιατί όχι μόνο είναι ένα αριστούργημα που απευθύνεται σε όλους, αλλά είναι και ίσως η κορυφαία μεταφορά βιντεοπαιχνιδιού στη μικρή οθόνη. Έχοντας λοιπόν αυτήν την ευχάριστη ταραχή προσπαθώντας να γράψω αυτό το review 15 λεπτά αφότου είδα το τελευταίο επεισόδιο, θα βάλω τα δυνατά μου να αποτυπώσω με λόγια πόσο πολύ αξίζει να δείτε το Fallout, είτε έχετε παίξει τα παιχνίδια είτε όχι.

Να ξεκινήσω ευχαριστώντας το Amazon που δε μας έβαλε στον Γολγοθά της αναμονής, που ενώ δε συνηθίζει να κυκλοφορεί ολόκληρες σεζόν μονομιάς, εδώ είπε να κάνει την εξαίρεση. Και ευτυχώς, γιατί ακόμα και από το πρώτο επεισόδιο, το Fallout σε κρατάει στην άκρη της καρέκλας σου. Ξεκινάμε λοιπόν σε ένα μεταποκαλυπτικό Los Angeles, 200 χρόνια μετά την πτώση της πρώτης πυρηνικής βόμβας, που οδήγησε τους ανθρώπους στο να μένουν σε υπόγεια bunkers και να δημιουργήσουν κοινότητες και μια νέα ζωή εκεί. Το Vault 33 είναι μια από αυτές τις κοινότητες, που προσπαθεί να συνεχίσει το ανθρώπινο είδος και κάποια στιγμή, να βγει στον έξω κόσμο και να τον χτίσει ξανά από την αρχή.

Κάπως έτσι γνωρίζουμε την Lucy (Ella Purnell), μια νεαρή κοπέλα η οποία δεν έχει ζήσει ποτέ εκτός του Vault και ζει σε έναν προστατευμένο κόσμο, μακριά από όλους τους κινδύνους που καραδοκούν. Τη γνωρίζουμε λοιπόν καθώς προσπαθεί να βρει έναν σύζυγο για να φτιάξει οικογένεια και το προξενιό έρχεται από το γειτονικό Vault 32. Όλα πηγαίνουν καλά και το χαρμόσυνο γεγονός φέρνει μια αίσθηση αναζωογόνησης μέσα στην κοινότητα, μέχρι που μια ομάδα από Raiders απαγάγει τον Overseer και πατέρα της Lucy, Hank MacLean (Kyle MacLachlan), αφήνοντας ένα χάος με πολλές απώλειες πίσω τους.

Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε λίγα βήματα πριν ξεκινήσει το μεγάλο quest και χωρίς αποτυχία, η πόρτα του Vault ανοίγει και η Lucy ξεκινάει το ταξίδι της για να βρει την πατέρα της, ανυποψίαστη για τις κακουχίες που την περιμένουν σε έναν κόσμο που δε συγχωρεί τους αδύναμους. Με τη χαρακτηριστική φρεσκάδα και αθωότητα που τη χαρακτηρίζει, η πρωταγωνίστριά μας βγαίνει με θάρρος στα Wastelands και ψάχνει πληροφορίες για αυτούς που πήραν τον πατέρα της και την αρχηγό τους, Moldaver (Sarita Choudhury), και πολύ γρήγορα συνειδητοποιεί ότι τα πράγματα δε θα είναι τόσο απλά. Η επιφάνεια κατοικείται από ανθρώπους που παλεύουν να επιβιώσουν και που εμφανώς αντιπαθούν οποιονδήποτε ξένο και άγνωστο.

Μια αποστολή που ξεκίνησε με συγκεκριμένο σκοπό φεύγει από το δρόμο της όταν η Lucy φτάσει στην πρώτη πόλη, Filly, και βρίσκει έναν κατατρεγμένο επιστήμονα του Enclave, που έχει ένα τεράστιο bounty στο κεφάλι του και τον κυνηγούν σχεδόν όλοι. Καταλαβαίνουμε γρήγορα ότι αυτός ο επιστήμονας είναι πολύ σημαντικός, με καθόλου προφανή τρόπο και η αναγκαιότητα της βοήθειας της Lucy γίνεται όλο και πιο έντονη. Με χαμόγελο στο πρόσωπό της και δύο λέξεις που ίσως διστακτικά ξεστομίζει, Okey-Dokey, ξεκινά αυτό το νέο quest έχοντας στο μυαλό της ότι εκεί βρίσκεται και ο πατέρας της. Με έναν σμπάρο, δύο τρυγόνια σκέφτηκε, αλλά το πόσο λάθος ήταν θα το μάθαινε πολύ γρήγορα.

Ο πάνω κόσμος είναι αμείλικτος και οι κίνδυνοι πολλοί. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο όμως από έναν άνθρωπο, που δεν είναι πλέον άνθρωπος. Το Ghoul, που ενσαρκώνει ο μαγικός Walton Goggins, είναι ένας mutant, "kill first, ask questions later" τύπος, που έχει έρθει να συλλέξει το bounty με κάθε δυνατό τρόπο και που φαίνεται να γνωρίζει πράγματα που κανείς άλλος δεν ξέρει. Πέραν από εχθρούς όμως, η Lucy βρίσκει μια ρανίδα σωτηρίας σε αυτόν τον κόσμο που όλοι την προδίδουν. Ο Maximus (Aaron Moten), μέλος του Brotherhood of Steel, μιας μεταπολεμικής παραστρατιωτικής οργάνωσης που ιδρύθηκε μετά το Great War και ελέγχει την τεχνολογία για να αποφευχθεί μια ακόμα αποκάλυψη, γίνεται ο πιστός της companion. Η δική της αθωότητα ισοσταθμίζεται από τη σκληραγώγηση του Maximus, που έμεινε ορφανός από πολύ μικρός και έχει ζήσει όλη του τη ζωή στα Wastelands, πρόθυμος να ζήσει και να υπηρετήσει, αλλά ντροπαλός και αδύναμος να κάνει κάτι ουσιαστικό γι'αυτό.

Πίσω στο Vault 33, η ζωή γίνεται όλο και πιο περίπλοκη και ένα πέπλο μυστηρίου αιωρείται πάνω από τους κατοίκους του. Μετά την επίθεση από τους raiders, ο αδερφός της Lucy Norm (Moises Arias) μαζί με τον ξάδερφό τους Chet (Dave Register), ανακαλύπτουν κάτι πολύ περίεργο στο Vault 32. Μόνο ένας από τους δύο όμως είναι πρόθυμος να διακινδυνεύσει και να παίξει ενάντια σε δυνάμεις φανερά ανώτερες από αυτόν και καθώς βυθίζεται στο μυστήριο, τόσο πιο ενοχλητικές και τρομακτικές γίνονται οι αποκαλύψεις.

Ένα πράγμα που κάνει καταπληκτικά το Fallout είναι να εναλλάσσεται περίτεχνα ανάμεσα στα διάφορα storylines που εξελίσσονται παράλληλα, δίνοντας ματιές στο παρελθόν και στο πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Μαθαίνουμε για το πώς η Vault-Tec έγινε ο γίγαντας που ξέρουμε, ξεκινώντας 200 χρόνια πριν να προσφέρει μια ασφαλή προστατευμένη ζωή μακριά από τον πόλεμο. Αυτή η αναδρομή είναι μια πανέξυπνη αναφορά στον καπιταλισμό που αποτελεί βασικό σημείο σάτιρας και στα παιχνίδια. Κανένα storyline δεν αδικείται εδώ και κ��θε ιστορία είναι το ίδιο σημαντική στο μεγαλύτερο σύνολο της σειράς.

Μέσα από αυτές τις σκηνές γνωρίζουμε καλύτερα τον Ghoul, που πριν απ'όλα αυτά, ήταν γνωστός ως Cooper Howard, ένας αστέρας του Hollywood που συμμετείχε σε ταινίες western και ήταν το πρόσωπο της καμπάνιας της Vault-Tec. Μάθαμε την προέλευση πίσω από το γνωστό thumps-up του Vault Boy από τα παιχνίδια και γνωρίζοντάς τον περισσότερο, καταλάβαμε το πόσο σημαντικός είναι ο χαρακτήρας στην ιστορία και πόσο πολύ δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ο Goggins είναι χάρμα οφθαλμών στον ρόλο του Ghoul/Howard. Μου είναι αδύνατο να περιγράψω το εύρος του πόσο υπέρτατος είναι, είτε όταν εμφανίζεται ως ασταμάτητο killing machine, είτε όταν τον βλέπουμε να χρησιμοποιεί την κάπως πιο ανθρώπινη πλευρά του.

Όλοι οι χαρακτήρες του Fallout είναι ξεχωριστοί και μοναδικοί με τον δικό τους τρόπο, έχουν έναν ξεκάθαρο στόχο και τον εκτελούν τέλεια. Δεν έχει σημασία για πόση ώρα θα δεις τον καθένα, όλοι θα καταφέρουν να αφήσουν το στίγμα τους ακόμα και στην πιο σύντομη αλληλεπίδραση. Η Purnell είναι τόσο αληθινή, χωρίς ψεύτικες και βεβιασμένες στιγμές badass-ness. Γλυκιά, δυναμική και ανθρώπινη φέρνει αυτό το κάτι διαφορετικό που δεν μπορείς παρά να αγαπήσεις. Ο Maximus είναι ένας πιο low energy χαρακτήρας και ενώ σε μερικές στιγμές παίρνει αμφισβητήσιμες αποφάσεις είναι ένας χαρακτήρας που αν έλειπε, το μίγμα δε θα ήταν τόσο καλό.

Η σειρά δε βασίζεται στην ιστορία κανενός παιχνιδιού Fallout συγκεκριμένα, αλλά έχει αποδώσει τέλεια όλα τα βασικά χαρακτηριστικά του χωρίς εξαίρεση. Δε χρειάζεται να έχεις παίξει για να μπορείς να παρακολουθήσεις, αλλά αν έχεις βυθιστεί στον κόσμο του, τα easter eggs που θα βρεις εδώ θα κάνουν την ψυχή σου να αγαλλιάσει. Από το Pip-Boy, τη χαρακτηριστική "Stand-By" οθόνη και την badass στολή T-60 των Knights του Brotherhood που με έκανε οριακά να ουρλιάξω από δέος, οι fans του franchise θα βρουν εκατοντάδες τυράκια που θα τους φέρουν για μια ακόμα φορά σε αυτόν τον ζωντανό και γεμάτο κόσμο.

Η δυσκολία μου να περιγράψω με λέξεις αυτό που είδα συνεχίζεται και στο οπτικοακουστικό κομμάτι της σειράς, όπου είναι εμφανές ότι έχει γίνει εξαιρετική δουλειά και έχει δοθεί μεγάλη προσοχή ώστε αυτό που βλέπουμε στην οθόνη να αντικατοπτρίζει απόλυτα όσα είδαμε στα παιχνίδια. Κάθε περιοχή έχει ζωή και φωνή, είναι απάνθρωπη και μαγική ταυτόχρονα, ενώ τα vaults αποδόθηκαν πιστά μέχρι και στην τελευταία λεπτομέρεια. Κανένα πλάνο δεν είναι τυχαίο και κάθε εικόνα είναι μια ευκαιρία να μεταφερθούμε στο παιχνίδι ή να βρούμε ένα ακόμα κομμάτι του παζλ. Αυτό το οπτικό αριστούργημα συνοδεύεται από τους εξαιρετικούς ήχους της μουσικής των 50s, που ράβεται στο υπόλοιπο σύνολο σε σκοπό και στόχο. Και αν όλα τα παραπάνω δε σας έπεισαν για την πιστότητα της σειράς, θα πω ότι ακόμα και η εισαγωγή με το "Fallout" αλλάζει δυναμικά σύμφωνα με κάτι που είδες ή θα δεις σε αυτό το επεισόδιο.

Συνδυάζοντας χιούμορ και σκληρότητα, εξαιρετικούς χαρακτήρες και σχέσεις και μια ιστορία της οποίας έχουμε αγγίξει μόλις την επιφάνεια, το Fallout μένει πιστό στους προκατόχους του, διαγράφοντας ωστόσο τη δική του μοναδική και πολλά υποσχόμενη διαδρομή. Τα 8 επεισόδια της σχεδόν μιας ώρας, που μας χάρισαν δράση, αγωνία και ελπίδα, πέρασαν σαν να ήταν μόλις μερικά λεπτά και ήδη ανυπομονώ να δω τη συνέχεια. Ο πήχης είναι σχεδόν στην κορυφή. Και πραγματικά εύχομαι δυνατά να παραμείνει εκεί.